یوسف کارش: بیوگرافی پرتره نقاش بزرگ قرن بیستم، خلاقیت و حقایق جالب

2024 نویسنده: Sierra Becker | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2024-02-26 04:50

عکاس بزرگ پرتره یوسف کرش گفت که معنای عکاسی و همچنین معنای زندگی در یک کلمه نهفته است و کلمه نور است. او را حکیم می دانستند و فقط کارش را انجام می داد. او از شخصیت های بزرگی چون آلبرت انیشتین، وینستون چرچیل، ارنست همینگوی، نلسون ماندلا عکس گرفت. پرتره های عکاسی مسحورکننده او با شخصیت های افراد گرفته شده "نفس می کشد".

یوسف کارش: بیوگرافی

جنوب شرقی ترکیه، محلی که مردم محلی آن را "بهشت کتاب مقدس" می نامند. یوسف کرش در 23 دسامبر 1908 در شهر باستانی ماردین، جایی که خانه‌ها شبیه یک افسانه شرقی است، درختان میوه به وفور رشد می‌کنند، جایی که مردم با ادیان مختلف قرن‌ها در صلح و آرامش زندگی می‌کنند.

اما به زودی این طلسم به پایان رسید. در سال 1915، آزار و اذیت مسیحیان ارمنی به یک پدیده وحشتناک تبدیل شد - نسل کشی. یوسف از اعدام دو عمو، مرگ خواهرش بر اثر بیماری تیفوس و وداع با پدرش که مجبور به خدمت در ارتش ترکیه شده بود جان سالم به در برد. مقامات بودندتمام اموال از جمله خانه مصادره شد. به خانواده فقط یک الاغ داده شد و به آنها دستور داده شد که مادرین خود را برای همیشه ترک کنند.

کارشی خانه جدیدی در سوریه پیدا کرد، اما والدینش خواهان زندگی بهتر برای پسرشان بودند. قرار بر این شد که کودک به هر طریقی به آمریکا مهاجرت کند. اما معلوم شد که سهمیه ارامنه تمام شده و پسر را نزد عمویش به کانادا فرستادند.

4 میلیون دلار اول

یوسف کارش 16 ساله در آستانه سال 1925 در هالیفاکس به ساحل رفت. جورج ناکاش به زبان مادری برادرزاده اش سلام کرد. بعداً در کتاب خاطراتش خواهد نوشت که این کلمات تنها چیزی بود که در دنیای غریب برای او آشنا بود.

آنها با سورتمه ای که توسط اسب ها کشیده شده بود بندر را ترک کردند. زنگ ها به بند آنها آویزان بود که با صدای بلند زنگ می زد و مردم چنان شاد راه می رفتند که شادی آنها مرد جوان را مست کرد.

شهر پوشیده از برف شربروک، جایی که جورج ناکاش در آن زندگی می کرد، به پناهگاهی از مشکلات تبدیل شد. سربازان با مسلسل در اینجا راه نمی‌رفتند، فقر، بیماری و آزار و اذیت وجود نداشت. با وجود ظاهر شرقی ، حتی همکلاسی ها پسر را با گرمی پذیرفتند و برای اینکه از به خاطر سپردن نام خارجی رنج نبرند ، او را جو صدا کردند. یوسف شروع به یادگیری زبان جدید کرد، به آب و هوای جدید عادت کرد و زندگی جدیدی ساخت.

خوشبختانه هر آنچه در ماردین باید تحمل کرد، یوسف را تلخ نکرد، او تحمل دیگران را با شیر مادرش جذب کرد. پدر همیشه به پسرش می‌گفت: "اگر مهار کردن خود سخت است، به طرف متخلف سنگ پرتاب کن، اما از دستش برآی."

پس از شش ماه زندگی در کانادا، این پسر در استودیوی عکاسی عمویش شروع به کار می کند. جورج دادساده ترین دوربین برای برادرزاده اش، و یوسف شروع به عکس گرفتن از همه چیز اطراف کرد.

یکی از همکلاسی های من مخفیانه عکسی را برای مسابقه ارسال کرد - برنده جایزه شد. پسر 50 دلار شایسته را به کارش داد. یوسف 10 دلار به همکلاسی خود داد و بقیه را برای پدر و مادرش فرستاد. بعداً اعتراف می کند که در آن زمان 40 دلار برای او 4 میلیون به نظر می رسید. و برای چندین هفته شاد راه رفت و به عمل خود افتخار کرد.

بوستون. جان گارو

استعداد برادرزاده اش عمویش را بی تفاوت نگذاشت و جورج تصمیم می گیرد یوسف را نزد جان گارو معروف بفرستد. این عکاس مد بخشی از دیاسپورای ارمنی بود و با خوشحالی دانشجوی جدیدی را پذیرفت. در خیابان بویلستون، آن مرد فرآیندهای چاپ و ویژگی‌های عکاسی را مطالعه کرد.

او دیالوگ گارو را با کسانی که فیلم می گیرد تماشا کرد. بازدید از موزه ها و کلاس های هنری مکان مورد علاقه او کتابخانه و موزه هنرهای زیبای بوستون بود.

تمام نخبگان در استودیوی گارو جمع شدند، این عکاس جوان یاد گرفت که چگونه با افراد مشهور ارتباط برقرار کند. دوره کارآموزی شش ماهه به مدت 2 سال به طول انجامید و پس از آن به شربروک بازگشت. ابتدا دستیار عمویش بود، سپس به عنوان دستیار جان پاویس کار کرد که بعداً استودیوی خود را به او واگذار کرد.

یوسف کارش فعالیت مستقل خود را در سال 1933 آغاز کرد. او همه چیز داشت جز ارتباطات، پول، مشتریان و شهرت. علیرغم این واقعیت که او می توانست با هر شخصی، صرف نظر از موقعیتش، صحبت کند و استعداد عکاسی داشت، به دلیل رکود بزرگ، اغلب مجبور بود مبالغ کمی را برای حمایت قرض کند.کسب و کار شخصی.

راهنمای آینده ای جدید آشنایی با تئاتر اتاوا بود، جایی که او با همسر آینده خود، مهاجری از فرانسه - سولانژ گوتیه، آشنا شد.

یک شروع تازه

بعد از 6 سال در سال 1939 آنها ازدواج کردند. علیرغم اینکه این دختر 6 سال از یوسف بزرگتر بود، آنها زوج عالی بودند. هر دو کانادایی در نسل اول رویای پذیرفته شدن در جامعه عالی را داشتند، اما در عین حال ریشه ها و سنت های خود را فراموش نمی کردند.

سولانژ حس تجارت خوبی داشت، بنابراین در استودیوی عکاسی شوهرش مدیر شد. یوسف کارش شروع به عکاسی از تولیدات، بازیگران کرد. تصاویر او در مجلات بریتانیا و روزنامه های معتبر محلی منتشر شد.

کار به سرعت شروع به توسعه کرد، او عکس های خانوادگی گرفت، پرتره گرفت، البته از سولانژ محبوبش عکس گرفت.

مورد تغییر زندگی: داستان سیگار

طبق خاطرات همسر کارش، آن روز او با حالتی عجیب به خانه بازگشت. یوسف همه جا می لرزید و به سختی می توانست بفهمد چه اتفاقی افتاده است. و او فقط می خواست یک پرتره خوب بسازد.

معلوم نیست که چرچیل از تیراندازی آینده ناراضی بوده یا فراموش کرده است، اما او فقط ۲ دقیقه برای این کار وقت گذاشت و شروع به کشیدن سیگار کرد. آن مرد سعی کرد به او اشاره کند که قاب را رسمی نمی کند و به وقار اضافه نمی کند ، اما وینستون با آنچه یوسف کارش به او گفت عجین نشد. عکاس تصمیم گرفت یک قدم ناامیدانه بردارد، سیگار را بیرون آورد، با عجله به سمت دوربینش رفت و این عکس را گرفت که به تصویر می کشد.سیاستمدار مست.

با این حال، چرچیل از گستاخی او خوشش آمد و اجازه گرفت چند عکس دیگر بگیرد، اما قبلاً لبخند می زد.

این تصویر بسیار محبوب شده است. علیرغم اینکه او 100 دلار برای آن دریافت کرد، این عکسبرداری بود که او را به شهرت رساند.

پرتره عظمت

در سال 1943، کارش به انگلستان سفر کرد و در آنجا بیش از 40 پرتره نظامی ساخت. پس از جنگ جهانی دوم، او با مجله Life همکاری کرد و برای آن از افراد مشهور عکاسی کرد.

به لطف ارتباطات و شهرت، یوسف کارش توانست خانواده خود را در سال 1948 از حلب به کانادا منتقل کند. او که برای سرنوشت آنها آرام شده بود، کاملاً در کار غوطه ور شد. او به مدت 10 سال کار سخت، بهترین پرتره ها را ساخت و در سال 1958 در لیست 10 عکاس برتر جهان قرار گرفت.

برترین پرتره های یوسف کرش

دیدن از میان مردم و توانایی نشان دادن آن به دیگران - این استعداد او بود.

او از گروه باله برای ایفای نقش جیجی انتخاب شد. هنگامی که یوسف از هپبورن عکس گرفت، به حساسیت پیچیده او توجه کرد، که آدری در مورد زندگی او در طول جنگ جهانی دوم صحبت کرد. چند سال بعد، کرملین به کارش اجازه می‌دهد از برژنف پرتره بگیرد، اما با یک شرط: عکس باید به زیبایی عکس او باشد.

او همچنین از ارنست همینگوی عکس گرفت. به گفته یوسف، او انتظار داشت یکی از قهرمانان رمانش را ببیند، اما وقتی در سال 1957 با او آشنا شد، متوجه نوعی لطافت در ارنست شد. چنیناو هنوز از مردم ترسو عکس نگرفته بود - مرد به شدت مورد ضرب و شتم زندگی بود، اما در عین حال شکست ناپذیر.

ستاره امید

در سال ۱۹۵۹ دچار حمله قلبی شد. سولانژ که از شوهرش مراقبت می کرد جرات نداشت در مورد بیماری خود صحبت کند - پزشکان سرطان را کشف کردند. او در سال 1961 درگذشت و نتوانست بیوگرافی یوسف را کامل کند.

از درد فقدان، کارش دوباره او را نجات داد. این عکاس در کودکی آرزوی پزشک شدن را داشت و بیماری همسرش او را به پزشکی نزدیک کرد. او شروع به فیلمبرداری از بیماران و پزشکان کرد. به زودی او با Estrellita Nachbar سردبیر پزشکی آشنا شد که همسر، دوست دختر، دستیار و معلم او شد.

در سال 1992، او تصمیم می گیرد استودیو را در اتاوا ببندد و دیگر درگیر سفارشات تجاری نیست. پس از 5 سال، او و همسرش به بوستون نقل مکان کردند و در نزدیکی موزه هنرهای زیبا ساکن شدند. در سال 2000، Who's Who منتشر شد، که پرتره های 100 شخص مهم قرن را به نمایش می گذاشت. 51 عکس برای این دایره المعارف توسط یوسف کرش گرفته شده است.

Estrellita پس از مرگ همسرش (13 ژوئیه 2002) کار خود را به بیمارستان های بوستون اهدا کرد.

این پرتره ها توسط مردی ساخته شده است که می تواند آنقدر روی مردم تأثیر بگذارد که می خواستند بهترین قسمت خود را نشان دهند و آن را با دیگران به اشتراک بگذارند. به همین دلیل است که این عکس ها در بخش های کسانی که نیاز به حمایت داشتند و نه ظلم به دیوارهای برهنه بیمارستان آویزان شد.